بحران آلودگی هوا که امروز پایتخت و شهرهای بزرگ را فرا گرفته از میانه دهه هفتاد آغاز شد. در همان سالها نادر ابراهیمی نویسنده و شاعر فقید فیلمی ساخته بود با عنوان «روزی که هوا ایستاد».
این فیلم هیچگاه در سینماها فرصت نمایش پیدا نکرد اما داستان آن درباره فاجعهای بود که در اثر آلودگی هوا برای مردم و مسئولین به وجود میآید: «روزي در منطقهاي بســیار وســیع که شــهري پــر جمعیــت را در مرکز خود دارد، هوا از جریان میایستد و وارونگی سنگین و پایدار پیش میآيد. مسئولان معتقدند که با رســاندن خبــر به مردم وحشت ایجاد میشود و همین منشا خطرات بزرگتری خواهد بود…»
چندی پیش این بحث پیش آمد که فیلم «روزی که هوا ایستاد» پس از سالها خاک خوردن بالاخره فرصت نمایش پیدا کند و شاید در گروه هنر و تجربه اکران شود. طبعا نمایش این فیلم پس از دو دهه تاثیرگذاری پیشین، در صورتی که آن زمان واجد چنین قابلیتی بوده باشد، را نخواهد داشت. اما سوال اینجا است، آیا پرداختن به چنین موضوعی در سطح رسانهها، فارغ از کیفیت، در زمان خود میتوانست در پیشگیری از بحران امروز موثر باشد؟