برداشت یک:کمدی عاشقانه «عشق در بعد از ظهر » (1957) یک داستان عاشقانه جذاب است که بر دوش آدری هپبورن ، گری کوپر و موریس شوالیه شگفت انگیز ساخته شده است و اولین از دوازده فیلمنامه‌ای است که بیلی وایلدر بزرگ و همکار عزیز او ، آی. ال. دیاموند نوشته اند. داستان در شهر نور و رمانس، پاریس می‌گذرد که استعاره‌ای ابدی از عشق‌های لجام گسیخته و آرزوهای برآورده شده است.
برداشت دو:«عشق در بعد از ظهر» عاشقانه ای پیچیده است که تداعی‌کننده آثار ارنست لوبیچ می‌شود. وایلدر اغلب خود را شاگرد واقعی لوبیچ می‌خواند. در این فیلم به راحتی می توان فهمید که منبع عالی الهام وایلدر کسی جز ارنست لوبیچ نبوده.
آنچه در این فیلم جلب توجه می‌کند نحوه ماهرانه به تصویر کشیدن رابطه عاشقانه دو شخصیت اصلی است. داستان مرد میانسال (کوپر)که قلب دختری جوان(هپبورن) را به دست می آورد ، بر اساس تعریف اصول اخلاقی شاید منزجرکننده باشد. اختلاف سنی گری کوپر و آدری هپبورن کمتر از 28 سال بود .«عشق در بعدازظهر» اولین بار سال 1957 به نمایش درآمد ، در زمانی که مردم سکانس‌های تابوشکنانه را بر نمی تافتند. وایلدر برای جلوگیری از هرگونه خشم تماشاگران در مورد اختلاف سنی حیرت انگیز کوپر و هپبورن ، تصمیم گرفت با ظرافت به این مسئله بپردازد و با ملاحظه رابطه عاشقانه این دو را روی پرده به تصویر بکشد.
نسخه آمریکایی فیلم با نریشنی پایان می‌یابد که دو قهرمان اصلی ازدواج می‌کنند و در شهر نیویورک سکنی گزیدند.
برداشت سوم:این فیلم در نهایت هیچ جنجالی ایجاد نکرد ، اما برخی از منتقدان رابطه کوپر و هپبورن را قانع کننده ندیدند و فاقد بده-بستان جذاب دانستند. «عشق در بعد از ظهر» متعلق به دوران طلایی کمدی رمانتیک‌های نفیس آمریکایی است که نباید فراموش کرد.
نقل قولی از کارگردان:”شما در فیلم‌های من هیچ حرکت نادرست دوربین یا دکورهای فانتزی نخواهید یافت تا ثابت کند من یک کارگردان هستم. شخصیت های من به خاطر مشغله در زمان کوتاه هزاران کار انجام نمی‌دهند. دوست دارم اعتقاد داشته باشم که حرکت دوربین را می توان با شکوه ، ظریف ، اقتصادی و منطقی بدون فیلمبرداری از درون سوراخ زمین ، بدون آویختن دوربین از لوستر و بدون اینکه حرکت دالی دوربین مانند رقص پولکا(نوعی رقص لهستانی) باشد ، ساخت. “
بیلی وایلدر(از مصاحبه‌ای در سال 1963)