مازیار وکیلی
این مطلب را می‌توان با یک پرسش اساسی شروع کرد: چرا سریال‌های تلویزیون در سال‌های اخیر خاطره‌انگیز و ماندگار نمی‌شوند؟ پاسخ به این پرسش بنیادین می‌تواند تکلیف بسیاری از مسائل را در سازمان صدا و سیما مشخص کند. در سال‌های اخیر سریال‌های تلویزیون بیش از آن‌که سرگرم‌کننده و جذاب باشند، مروج نگاه رسمی مدیران سازمان صدا و سیما بوده‌اند. حتی سریال‌های کمدی که بنای اصلی‌شان خنداندن و سرگرم کردن تماشاگر است تبدیل به سریال‌های بی‌مزه و بی‌نمکی شده‌اند که بیش از آن‌که به فکر خنداندن تماشاگر باشند در فکر صدور پیام‌های اخلاقی نخ‌نما شده‌ای هستند که مورد پسند مدیران سازمان صدا و سیما است. از طرف دیگر نگاه مدیران این سازمان به قدری سخت‌گیرانه است که بعید به نظر می‌رسد کارگردان صاحب سبکی پیدا شود که حاضر باشد برای تلویزیون سریال بسازد. تماشاگران زمانی که کانال‌های تلویزیونی را بالا و پایین می‌کنند و نگاهی گذرا به تیتراژ سریال‌ها می‌اندازند کمتر به نام کارگردان شناخته شده و یا بازیگر سرشناسی بر می‌خورند که در سریال‌های تلویزیونی بازی کند، به جای آن با انبوهی از نام‌های ناآشنا مواجه می‌شوند که کیفیت بزرگان حذف شده را ندارند. نتیجه این رویکرد تهی شدن انبان سازمان صدا و سیما از سریال جذاب است. توقع دوران سرکشی و خانه به دوش نداریم اما کار به جایی رسیده که حتی نمی‌شود یک قسمت از سریال‌های تلویزیون در سال‌های اخیر را تحمل و تماشا کرد.
برخی از مناسب‌های سالیانه مثل ایام عید نوروز و ایام ماه مبارک رمضان برای تلویزیون ایام طلایی به حساب می‌آیند. ایامی که سازمان صدا و سیما می‌کوشد تمام داشته‌های خود را برای مخاطب رو کند تا او به جای شبکه‌های ماهواره‌ای و پلتفرم‌های اینترنتی فیلم و سریال،سریال‌های تلویزیون را تماشا کند. اما در این سال‌ها چنان دست تلویزیون خالی شده که برای پر کردن آنتن خود به سریال‌های کمدی سطح پایینی مانند خوشنام (که کپی دست چندمی از سریال‌های عطاران است) و ملودرام کلیشه‌ای و حوصله سربری مانند مسافران شهر روی آورده است. دیگر خبری از خانه به دوش، بزنگاه، میوه ممنوعه و او یک فرشته بود نیست. به جای آن سریال‌های خاطره‌انگیز می‌توانیم بنشینیم و سریال از سرنوشت چهار و داستان پایان‌ناپذیر جوانان لوس و بی‌نمک آن را تماشا کنیم و به لهجه تهی از خلاقیت بازیگران و داستان پر ایراد نجلا بخندیم. بسیار تاسف‌آور است اما به نظر می‌رسد این تمام داشته‌های تلویزیون برای سرگرم کردن مخاطب است. آیا مدیران سازمان صدا و سیما توقع دارند با چنین سریال‌های ضعیفی مخاطب را از پای شبکه‌های ماهواره‌ای و پلتفرم‌های اینترنتی پخش فیلم و سریال بلند کنند و جلوی تلویزیون بنشانند؟