بازیگر فیلم‌های موج نوی فرانسه در مجموعه‌ای از آثار کارگردانان مولف ایفای نقش کرده بود تا پیش از آنکه در «عشق» ساخته میشائیل هانکه مقابل دوربین برود.
نام ژان-لوئی ترنتینیان با موج نوی اروپا در سال‌های 1960 و 1960 عجین است. ترنتینیان روز جمعه در سن 91 سالگی درگذشت. همسرش ماریان خبر را اعلام کرد.
ترنتینیان در سال 1930 چشم به جهان گشود، دوران کودکی او زیر سایه جنگ جهانی دوم قرار داشت اما او شیفته رانندگی ماشین‌های مسابقه بود و این علاقه را از دوعموی خود به ارث برده بود که یکی از آنها درحین رانندگی در سال 1933 چشم از جهان فرو بسته بود.
ترنتینیان با بازی مقابل برِیژیت باردو در فیلم مشهور رژه وادیم با نام «و خدا زن را آفرید» برای خود در سال 1956 اسم و رسمی بهم زد. اما سپس در دوران جنگ استقلال الجزایر به عنوان سرباز وظیفه به الجزایر اعزام شد.
پس از بازگشت به فرانسه عشق به ماشین‌های مسابقه را به نقشی آورد که مقابل انوک امه در فیلم موفق کلود للوش با نام «یک مرد و یک زن» ایفا کرد
«یک مرد و یک زن» با موسیقی متن زیبای فرانسس له یک موفقیت بزرگ برای سینمای فرانسه در آمریکا شد. و ترنتینیان و امه در دو قسمت بعدی این فیلم در سال های بعد حضور یافتند:« یک مرد و یک زن:20 سال بعد»(1986) و «بهترین سال‌های یک زندگی»(2019).
ترنتینیان با گروهی از بهترین فیلمسازان دورانش همکاری داشت با کلود للوش،کوستا گاوراس در «زد»(1969)، برناردو برتولوچی در «دنباله‌رو»(1970).
او حتی با اریک رومر در فیلم ر مانس «شب من نزد مود» در سال 1969 همکاری کرد.
در فیلم های متاخر دو فیلمساز مشهور اروپایی حضور یافت نقش یک مامور مشکوک به قتل در «بالاخره یکشنبه» (1983، فرانسوا تروفو) و در نقش یک قاضی بازنشسته کنار ایرنه ژاکوب در«سه رنگ:قرمز»(کریشتف کیشلوفسکی، 1994).
ژان-لوئیی در سال‌های 1990 و 2000 در فیلم‌های چندانی ظاهر نشد، موفقیت بزرگ او در این سال ها در 2012 با «عشق» ساخته میشائیل هانکه رقم خورد که برنده نخل طلا شد.
او در فیلم بعدی هانکه «پایان خوش»(2017)بازی کرد و برای «عشق» جایزه سزار بهترین بازیگر مرد را برد.
ترنتینیان سه بار ازدواج کرد. همسر آخر او ماریان نام داشت. او سه فرزند داشت و دخترش ماری در سال 2003 توسط برتران کانتت که همراه زندگیش بود، به قتل رسید.