روز سیزدهم اوت سال 1942 انیمیشن «بامبی» در شهر نیویورک برای اولین بار اکران شد.
.
در حالی که همه « بامبی »را به عنوان فیلم پاک از دیزنی در مورد حیوانات جنگل (و همچنین آن صحنه دلخراش) به یاد می آوریم، به نظر می رسد که فیلم 1942 نقطه عطفی در دنیای انیمیشن بود.
منشأ داستان از ذهن نابغه والت دیزنی برنخاست، بلکه از کتاب بامبی، زندگی در جنگل اثر نویسنده اتریشی (و از قضا شکارچی) فلیکس سالتن ساخته شده است. که در سال 1923 منتشر شد.
در سال 1933، سیدنی فرانکلین، فیلمساز کمپانی مترو گلدوین مایر، حقوق این رمان را خرید. فرانکلین در سال 1938 به این نتیجه رسید که ساخت یک فیلم لایو اکشن خیلی سخت است (تصور کنید همه حیوانات را در یک استودیو آموزش دهید) و امتیاز کتاب را به والت دیزنی فروخت.
دیزنی یک سال پیش از آن اولین انیمیشن بلند سینمایی جهان را به صورت تکنی کالر اکران کرده بود. اکران «سفید برفی و هفت کوتوله »موفقیت آمیز بود و به همین دلیل، دیزنی به فکر ساخت مجموعه کاملی از انیمیشن های بلند افتاد که اکنون کلاسیک در نظر گرفته می شوند. این انیمیشن‌ها شامل فانتزیا در سال 1940، دامبو در سال 1941 و پس از آن بامبی در سال 1942 می‌شود.
.
دیزنی بیش از یک میلبون طراحی و همچنین تقریباً 250000 سل (ورق شفافی که در آن اشیاء برای انیمیشن های دستی کشیده می شوند) در طول تولید فیلم کشید.
زمانی که نوبت به طراحی گوزن‌های پیچیده رسید، والت دیزنی بچه آهوهای حنایی را برای مطالعه انیماتورها به استودیو می‌آورد و حتی از سفرهای خود به باغ‌وحش فیلم می‌گرفت تا انیماتورها ببیند حیوانات کمتر آموزش دیده چگونه رفتار می‌کنند. در فیلم سفید برفی و هفت کوتوله، اریک لارسون، انیماتور ناظر، نقاشی‌های گوزن‌ها را با کیسه‌های بزرگ آرد مقایسه می‌کرد.
این بدان معناست که بامبی یکی از اولین فیلم‌های دیزنی بود که حیواناتی را که روی صفحه نمایش آورد، مورد مطالعه قرار داد و منجر به طراحی‌های دقیق‌تر شد. این تمرین هنوز هم توسط انیماتورها انجام می شود، به ویژه در انیمیشن زوتوپیا در سال 2016.
.
جان کولهن، مورخ سینما، عقیده دارد: «آنها ماهیت انیمیشن دیزنی را در بامبی نشان دادند، که تا به امروز این ماهیت ادامه دارد، یعنی حیواناتی که کاریکاتور انسان هستند و در عین حال حرکت می کنند و مانند حیوانات رفتار می کنند. پس از بامبی هنر انیمیشن هرگز دوباره مثل قبل نشد.»