مایکل بالهاوس، فیلمبردار نامدار آلمانی که بیش از همه به همکاری‌های پرشمارش با مارتین اسکورسیزی شناخته می‌شد، ساعاتی پیش در سن 81 سالگی در آپارتمان شخصی خود در برلین درگذشت.
به نقل از ورایتی، بالهاوس سه بار نامزد دریافت اسکار فیلمبرداری شد که آخرین آن در سال 2002 برای فیلم «دارودسته نیویورکی» مارتین اسکورسیزی بود. او فیلمبرداری شش فیلم دیگر این فیلمساز را نیز برعهده داشت (پس از ساعت‌ها، رنگ پول، آخرین وسوسه‌ی مسیح، رفقای خوب، عصر معصومیت و رفتگان) و در ساخت سبک بصری ویژه او نقش مهمی داشت.
بالهاوس در 1935 در برلین زاده شد. دوستی خانواده او با فیلمساز مشهور آلمانی مکس اوفولس در ایجاد علاقه او به سینما نقش فراوانی داشت و نخستین فعالیت سینمایی خود را نیز با ایفای نقش کوتاهی در آخرین فیلم وی لولا مونته (1955) آغاز کرد.
شهرت اولیه او در آلمان به واسطه همکاری طولانی مدت با راینر ورنر فاسبیندر بود که تصویربرداری شانزده فیلم از این کارگردان مشهور موج نوی سینمای آلمان را برعهده داشت. تصویربرداری پلان با چرخش 360 درجه را نخستین بار در فیلم “ویتی” اجرا کرد که بعدها به یکی از المان‌های اصلی سبک هنری او تبدیل شد.
در مقاله‌ای که وبسایت انستیتو گوته درباره نگاه ممتاز قاب‌بندیهای بالهاوس منتشر کرده بود، آمده است: «هر فیلم او از نظر فرم هنری نوآورانه است. بعلاوه، در تمامی آثار، از نحوه حرکت دوربین، پویایی منحصر به فرد آن و جلا و درخشش صحنه‌ها می‌توان متوجه حضور او پشت دوربین شد. معروف است که فیلم‌های بالهاوس همواره پرخرج‌تر از آنی به‌نظر می‌رسند که واقعا هستند.» او همواره از تجربه همکاری با فاسبیندر به نیکی یاد می‌کرد و معتقد بود همین تجربه او را برای کار در هالیوود آماده کرده است.
بالهاوس سال‌ها با بیماری آب سیاه دست و پنجه نرم می‌کرد و همین باعث از دست رفتن تدریجی بینایی او شده بود. موضوعی که خود او در کتاب زندگی‌نامه‌اش «تصاویر درون ذهن من» به آن اشاره می‌کند. همین بیماری نیز در نهایت منجر به مرگ او گردید.
سال گذشته در جشنواره برلین به پاسداشت یک عمر دستاورد هنری مایکل بالهاوس، خرس طلای افتخاری به او اعطا شد.
فرانسیس فورد کاپولا، مایک نیکولز، رابرت ردفورد، ولفگانگ پترسون، بری لوینسون، فولکر اشلوندورف جیمز فولی و جیمز ال بروکس نیز فیلمسازانی هستند که از هنر بالهاوس در ساخته‌هایشان بهره‌مند شده‌اند.