تولد در کن!

ترجمه: ارغوان اشتری

امسال جشنواره فیلم کن هفتادمین سال خود را جشن می‌گیرد. نشریه هالیوود ریپورتر در جدیدترین شماره خود مصاحبه‌ای با جسیکا چستین و ایزابل هوپر داشته که علاقه خود به این جشنواره را به بحث گذاشته‌اند. جسیکا چستین بازیگر نامی آمریکایی به‌عنوان عضو هیات داوران بخش مسابقه جشنواره حضور دارد و ایزابل هوپر ستاره مشهور سینمای فرانسه، بازیگر «پایان خوش» میشائیل هانکه است که در بخش مسابقه امسال حضور دارد. در نگاهی اجمالی به سختی می‌توان میان این دو بازیگر نقطه مشترک دید. هوپر با خنده می‌گوید: «فقط هر دوی ما مو قرمزیم.» این دو بازیگر شش سال پیش زمان نمایش درخت زندگی در کن با هم آشنا شدند و نقش مادر و دختر را در فیلم «ناپدید شدن النور ریگبی» ساخته‌‌ی اند بنسون بازی کردند. هالیوود ریپورتر در شماره جدید خود با این دوبازیگر به گفتگو پرداخته که در ادامه می‌خوانید.

چطور باهم ملاقات کردید؟

جسیکا چستین: زمانی که درخت زندگی (ترنس مالیک) در کن نمایش داشت، همه‌ی خبرنگاران درباره بازیگران محبوبم ازم سوال می‌پرسیدند؛ چون در صنعت سینما تازه کار بودم و آنها می‌خواستند من ‌را بشناسند. من همیشه به این بازیگر ریزنقشِ ناشناخته (ایزابل هوپر) اشتیاق داشتم (می‌خندد). همه مدام می‌گفتند: «او هم اینجاست.» بنابراین تلاش کردند ما دوتا را با هم آشنا کنند. ما در پاریس با هم شام خوردیم. وقتی به ایزابل گفتم: «اوه! من عاشقتم. تو بازیگر محبوب منی.» برگشت بهم گفت: «می‌دانم.» از بس که درباره این موضوع حرف زده بودم.

برخلاف نخستین باری که به جشنواره سفر کردید، امروزه کن را چگونه می‌بینید؟

چستین: اولین بار تا سرحد مرگ ترسیده بودم. درکی از مخاطب نداشتم. در نخستین فرش قرمزِ درخت زندگی حتی نمی‌دانستم چه در انتظارم خواهد بود. بنابراین وقتی به کاخ رسیدم، براد پیت و شان پن دستانم را گرفتند و از فرش عبور کردیم. آنها اساسا من را سرپا نگه داشتند. تمام وقت می گفتند: «خب، حالا می‌خواهیم لبخند بزنیم. حالا می‌خواهیم بچرخیم. خوبه. همینه جسیکا.» انگاری واقعا من را رهبری می‌کردند. در عکس‌ها می‌توانی ببینی که وقتی از پله‌ها داشتم بالا می‌ر‌فتم، اصلا دستم را رها نکردند. واقعا تجربه‌ی ترسناک و شگفت‌انگیزی برای من بود.

ایزابل هوپر: اولین بار که به کن رفتم – نمی‌خواهم مانند یک کهنه‌کار به‌نظر بیاییم – در کاخ قبلی بود. همه چیز جمع وجورتر بود. حالا فاصله تا کاخ بیشتر شده است. پله‌ها بسیار بزرگ‌تر اند. آن‌زمان مردم کمتری می‌آمدند و مسافت کمتری را باید راه می رفتیم. وقتی که دو سه باری از فرش قرمز رد بشوی، برایت مطبوع می‌شود. اولین بار برای من شوک بود، چون همه نامم را فریاد می زدند. احساس می‌کردم باید مقابل همه دوربین‌ها بایستم که ناممکن بود.

چه چیزی را مایلید درمورد جشنواره کن تغییر بدهید؟

چستین: ترافیک. یک روز کنفرانس مطبوعاتی داشتم. باید برمی‌گشتم هتل و برای نمایش فیلم لباس عوض می‌کردم. دیدم وقت ندارم، پس از ماشین پیاده شدم. چون ماشین‌ها (به‌خاطر ترافیک سنگین) حرکت نمی‌کردند. در ساحل کروزات شروع کردم به دویدن. همه مردمی که من را می دیدند، می‌گفتند: «جسیکا چستین! سلام!» و من در حال دویدن به سمت هتلم برای شان دست تکان می‌دادم.

هوپر: چیزی را تغییر نخواهم داد.

غافلگیرکننده‌ترین اتفاقی که در کن برای شما افتاده چیست؟

هوپر: دو جایزه بهترین بازیگر زن. شوک بود. نه؟

چستین(یک لنگه ابروی‌اش را بالا می‌اندازد): واقعا؟

هوپر: سورپرایز بود. به وضوح به‌خاطر می‌آورم.

چستین: بردن نخل طلای درخت زندگی و جایزه دو هفته منتقدان برای «پناه بگیر» را بگویم. جشنواره برای من خیلی احساسات برانگیز است. چون رویای همه عمرم این بود که بازیگر بشوم. درواقع من به عنوان یک بازیگر در جشنواره کن متولد شدم.

هوپر: وقتی به درخت زندگی فکر می‌کنم و نقش‌آفرینی که جسیکا در فیلم انجام داده، می‌بینم که چقدر منحصر به‌فرد بود. همه راز آن بازی در نحوه حرکاتش نهفته است که چیزی ورای بازیگری بود. به همین دلیل واقعا نقش‌آفرینی بسیار قدرتمندانه‌ای داشت.

چستین: (سرش را به نشانه‌ی علاقه به ایزابل نزدیک می‌کند): شنیدن این جملاتی که گفتی، برای من خیلی ارزش دارد؛ بسیار ممنون‌ام.

بدترین لحظه‌ی که در کن داشتید؟

هوپر: سخت‌ترین لحظه زمانی بود که در مالینا (1991) به کارگردانی فیلم‌ساز بزرگ آلمانی ورنر شروتر بازی کرده بودم. دقیقا از آن مدل فیلم‌هایی (یک درامِ آرامِ رابطه‌ای) بود که جشنواره می توانست برایش خطرناک باشد؛ واکنش‌ها به فیلم به هیچ‌وجه دوستانه نبود. مردم سالن سینما را ترک کردند، اما من اهمیتی ندادم. باید خودمان را برای چنین واکنش‌هایی آماده کنیم. این واکنش‌ها نظر قطعی درباره کیفیت فیلم نیست.

آیا به عنوان رئیس پیشین هیات داوران جشنواره فیلم کن به جسیکا پند و اندرزی دادی؟

هوپر: نه. فقط بهش گفتم که تجربه‌ی شگفت‌انگیزی است. شما تماشاگرِ افتخاری برای دیدن همه‌ی این فیلم‌ها هستی.

به عنوان طرفدارحقوق زنان، فکر می‌کنید صنعت سینما پیشرفت‌  بیشتری داشته است؟

هوپر: کار زیاد دارد.

چستین: بسیاری از دست‌اندرکاران صنعت از دولت ترامپ و حرف‌هایی که زده شده و تقسیم بندی‌هایی که انجام شده، شوک زده‌اند. خب آیا این صنعت خیلی متفاوت است؟ نود و سه درصد کارگردان‌ها مرد هستند و تنها هفت درصد فیلم‌ساز زن. تنها سه درصد مدیر فیلمبرداری زن داریم و این، به‌ روشنی تبعیض را نشان می‌دهد. حرف زدن ارزشی ندارد. اما برای پیشرفت چه‌کار می‌کنیم؟