به دنبال حذف شدن دو فیلم از میان نامزدهای بخش بهترین فیلم نوزدهمین جشن خانه سینما، محمدحسین قاسمی یادداشتی نوشت و نسبت به حواشی آن واکنش نشان داد. در یادداشت تهیه کننده «نفس» آمده:
خبر کوتاه بود: فیلم های «نفس» و «برادرم خسرو» از رقابت در بخش بهترین فیلم جشن خانه سینما حذف شدند. چرا؟ چون هیچ کدام از این دو فیلم، کاندید بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه نشده اند، و این در حالی است که به عنوان نامزد بهترین فیلم از سوی صنف محترم تهیهکنندگان سینما انتخاب شده اند. اتفاقا این نکته ای بود که مدام از سوی اهالي سینما و منتقدین فهیم از من پرسیده میشد که فیلم «نفس» در 10 بخش این جشن کاندید است ولی چرا در رشته های کارگردانی و فیلمنامه کاندید نیست؟ و مگر کارگردانی همین خروجی خوب بخش های مختلف فیلم نیست؟ اما گویی تعریف کارگردانی در حال دگرگون شدن است!
نمیتوانم از یاد ببرم که نظیر همین ماجرا برای فیلم «شیار»143 هم رخ داد و به نظر میرسد این دیده نشدن اتفاقی است که برای اکثر زنان ایرانی در اغلب کسوتها از سوی هم صنفهایشان رخ میدهد؛ آنان زنان را نمیبینند یا دقیقتر بگویم: نمیخواهند ببینند. سینما هم گویا از این ماجرا مستثنی نیست.
نرگس آبیار برای فیلمهایش و علیالخصوص فیلم سومش «نفس» از جشنوارههای مهم بینالمللی، جایزه کارگردانی میگیرد اما در کشورش برای این فیلمها حتی در این رشته کاندید هم نمیشود و کارگردانی فیلم «نفس» که به زعم بسیاری از منتقدان درخشان و خلاقانه است نادیده گرفته میشود. بی توجهی به فیلم «ویلاییها» ساخته منیر قیدی نیز مصداقی از این ماجراست. در دو سال گذشته با دو فیلمساز زن کار کردهام که هر دو به عنوان خالق اثر در جشنوارههای خارجی مورد اقبال بودند اما در جشنواره های داخلی خیر. (نرگس آبیار و مرجان اشرفی زاده)
من به عنوان یک تهیهکننده از حذف فیلم «نفس» از بخش رقابت بهترین فیلم بینهایت گلهمندم اما پیش از آن اجازه بدهید به عنوان یک مرد و یک ایرانی و یک انسان از این اجحاف مکرر در حق زنان شکوه کنم. به زعم بنده مشکل این است. جالبتر آنجاست، یک خبرگزاری خاص نیز که احتمالاً با خانه سینما و نگاه مستقل بنده مشکل داشته به همصنفهایم تهمت «لابی پذیری» و «رانت» زده است. این خبرگزاری بداند و به زعم من هم خوب میداند که نه من به خود اجازه چنین کاری را میدهم و نه در مورد هم صنف هایم چنین تصوری میتوان داشت… و توصیه برادرانه من به آن خبرگزاری و امثال آنها این است که شما اگر برای آثار انقلابی و جنگ و خانواده با نگاه مستقل، رویه حمایتی ندارید پس حداقل اخلاق را رعایت کنید…
مرا خوب میشناسید و میدانید که در مقابل موضوعاتی مشابه این، منفعل نمیمانم اما این بار، به دلیل احترام به خانه خانوادهام سینما و جشن آن، منتظر تدبیر مناسب دبیر آن میشوم. در پایان هم متذکر میشوم که اولا به آیین نامه جشن خانه سینما احترام میگذارم و ثانیا همه اعضا و عوامل «نفس» عضو یک خانواده هستند و هر کدام دیده شوند فیلم «نفس» دیده شده است. برای خانواده سینمای ایران بهترین ها را خواستارم.