مونیکا بلوچی: هنوز از صحنه تئاتر می‌ترسم

او اعتراف می‌کند که هنوز ترس را تجربه می‌کند.
این ستاره مشهور پنجاه و پنج ساله در «ماریا کالاس:نامه‌ها و خاطرات» به کارگردانی تام ولف که به ستاره اپرای مشهور قرن بیستم می‌پردازد نقش این خواننده را ایفا می‌کند. نمایش تا بیستم ماه مارس در تئاتر بوفه پاریسین در شهر پاریس روی صحنه است.
بلوچی می‌گوید بازیگری در سینما کمتر ترسناک است.
«وقتی فیلمی ساخته می‌شود، انگار بازیگر از دنیای خارج محافظت می‌شود.اما در تئاتر بازیگر از میان مردم نفس می‌کشد و مردم با شما نفس می‌کشد. پس یک تضاد روشنی وجود دارد.»
او در ادامه به تمایز دیگر میان سینما و تئاتر اشاره می‌کند.
«در تئاتر تمرکز بازیگر تا زمانی است که نمایش تمام شود اما در سینما سکانس‌ها تک به تک فیلمبرداری می‌شود. میان فیلمبرداری پلان‌ها استراحت وجود دارد.»
نمایش نامه به زندگی نامه ماریا کالاس ، ارتباطش با اوناسیس میلیاردر مشهور می پردازد. پیشتر ولف براساس این زندگی نامه فیلم «ماریا به روایت کالاس» را ساخته بود.
مونیکا بلوچی حتی یکی از لباس‌های شخصی ماریا کالاس را روی سن به تن می‌کند. ولف عقیده دارد بده –بستانی میان بلوچی و کالاس به طور ذهنی به وجود آمده که روی پرده نمود دارد.
شباهت‌هایی میان کالاس و مونیکا بلوچی نیز وجود دارد. هر دو در کانون توجه جامعه قرار داشتند.
بلوچی می‌گوید:«کالاس لبخندی را در انظار عمومی نشان می‌داد . اما پشت این لبخند زنی با تجربه زیستی یکسره متفاوتی وجود داشت.»
بله ماریا کالاس لقب «دیوا» را داده بودند لقبی که به مونیکا بلوچی نیز اطلاق می‌شود.
«نام یکی از دختران من دیوا است. نکته منفی نیست. دیوا به ایتالیایی یعنی کسی که از آسمان نور می‌گیرد.»